ニチイ学館と闘うフィリピン人家事労働者 （Mariaさんの経緯：仮名） ー私たちは使い捨ての道具ではありませんー

　

　私は小さい頃から日本に行くことを夢見ていました。日本を訪れてこの目で直接その世界を見てみたいと思っていました。それだけでなく、日本に行って、私の家族の生活をよくしたいという希望も抱いていました。フィリピンでは、日本に行くとお金持ちになれるといつも周りから聞かされてたからです。実際、多くの人が日本に高い期待を抱いています。母親が日本で働いていれば、その人はお金持ちだと周りから思われるほどです。なので、日本にいける機会が訪れたとき、私はすぐさま準備を始めました。日本がオリンピックに備えて家事労働者を更に募集しているというニュースを見たとき、私はすぐに日本語を勉強し、ハウスキーパーの資格を取得しました。 2年間の準備・待機期間を経て、私の夢が実現しました。 2019年3月1日、私はついに日本の土地に足を踏み入れました。私はまるで夢の国に住んでいるようで、毎日がとても楽しいものでした。

　しかし、私が最も恐れる日が訪れました。いつ仕事を失って母国に帰国させられてもおかしくない状況におかれました。私の雇用主は、私たちが試験に合格しなかった場合、契約を更新しないという新しい方針を突如実施しました（実際には試験に合格していたも雇い止めにあっている人もいた）。私と同僚たちは怖くなり、不安とストレスを感じ、この国にどうしたら滞在できるか方法を考え始めました。3年だと思っていた契約の途中で、そう簡単に家に帰ることはできません。日本に行ける日が来るまで私たちは2年間待ち続けました。それまでに、私たちが費やしたものはすべて取り戻せていません。私たちは（日本で1年８ヶ月働いて）ようやく借金を返済したところでした。（日本に来る前）私たちは、面接に合格するために一生懸命勉強しました。私たちにとっては大きな賭けでした。なぜなら、面接に合格して採用される保証はなかったからです。そうしてようやく日本に来てみたら、私たちに待っていたのはこの有様です。良い人生を送るという私の夢は徐々に崩れていきました。私に頼っているフィリピンの家族の生活はどうなりますか？私の夢が壊れただけでなく、私の家族全員の夢も同様に壊れました。特にパンデミックが発生しているこの時期ではなおさらです。フィリピンでは失業率が高く、まともに働くことができません。いくつもの事業は閉鎖されてしまいました。そのうちの1つは、私の兄弟が働いていた会社でした。パンデミックで倒産した母の小さなお店も同じです。私だけが仕事をしているので、彼らにとって頼れるのは私だけです。

　私は、ビザを継続できる別の会社を見つけ辞職し、希望を持って再び頑張ろうと思いました。転職先の会社は労働者に優しく、私の人生はもっと良くなるだろうと思いました。私たちが求めているのは、公正で現実的な仕事です。簡単に労働者を切り捨てるニチイ学館とは違って、転職先予定のホテル清掃の会社は私たちにまともな給料を支払うことを約束し、特定技能ビザを取得するための支援を行ってくれる予定でした。転職することで、ニチイ学館で経験したストレスも無くすことができると思いました。しかし、私たちの希望はすべて打ち砕かれました。私たちは、国家戦略特区内の限られた会社でしか転職ができないということを知りませんでした。私たちのビザは、6つの会社でしか働けないことになっていたのです。私たちはこの事実を入管で初めて知りました。私たちは新しいビザへの変更申請をしており、それが拒否されてしまったので入管でその理由を聞いているところでした。同じ時に、入管にはニチイ学館で働いていた30人以上のフィリピン人が集まっていました。みんな、私たちと同じ状況におかれている人たちです。彼女たちは、私たちと同じように職を失うことを恐れて退職したり、雇い止めにあった人たちで、別の会社を探すことを余儀なくされた人たちでした。私たちのビザがニチイ学館に紐づけられていることや、特定の会社以外に転職できないということを誰もが知りませんでした。しかし、私の一番大きな驚きは、会社の人たちはビザの制限を知っていたのにも関わらず、なぜ私たちを辞職させたのかということでした。彼らが私たちのビザの具体的な状況を教えてくれなかったのはなぜなのか。雇用契約を結ぶ前に、彼らはなぜその重要な情報を説明してくれなかったのか。退職後私たちに何が起こるか予想できたのにもかかわらず、なぜそのまま退職させたのか。私たちの心には多くの疑問が残りました。

　ニチイ学館は昨年8月頃から従業員の雇い止めを始めました。背景には、コロナ感染拡大の影響による会社の経営悪化が原因である可能性があります。会社の経営が傾いたとき、彼らが最初に解雇するのは、切り捨てやすい状態にいるスタッフです。私たちは、使い捨ての道具なんかではありません。私たちには行使すべき権利があります。ビザの変更申請が拒否されて以来、私の夢は崩壊しました。再出発して人生を歩むという希望を喪失しました。私の少ない貯金はすべてなくなりました。ビザ変更申請のために弁護士にお金を払い、家賃を払い、その他生活費の支払いでお金が底をつきました。仕事ができなく収入がないので当然です。しかし、POSSEというNPO、そして労働組合である総合サポートユニオンに出会ったことで新しい希望が生まれました。POSSEは、労働問題に困っているあらゆる人々を助けることを目的とした非営利団体です。私たちはPOSSEの紹介で加入した労働組合「総合サポートユニオン」と私たちの人権と労働者としての権利を守るために一緒に闘っています。私たちは、ここ日本で最大の企業の1つであるニチイ学館と対峙して団体交渉を続けています。団体交渉を通じで私たちは、会社の方針に疑問を投げかけ、会社での労働者の扱いや賃金未払いに関して法律に違反していることを主張してきました。私たちは会社に賃金未払いがあると考えています。勤務開始前の準備行為などの時間について、会社は賃金を支払っていないからです。ニチイ学館に賃金未払いを認めさせることは、私たちの労働者としての権利を勝ち取るための一つの目標です。

私と他の同僚、そして労働組合は、ニチイ学館がフィリピン人労働者に対する責任を果たさせるためにアクションを起こしています。私たちは同じ状況にある他の労働者のためにも闘っています。そのため、多くの人や労働者からの協力を増やしたいと考えています。もしあなたが同じような問題を抱えているなら、一緒に闘いましょう。他の企業で働く家事労働者の方も大歓迎です。また、この問題がおかしいと思ったら、ぜひできるだけ多くの人に拡散をお願いします。

Filipino domestic worker fighting against Nichii Gakkan

I have dreamed of going to Japan since I was little. I wanted to visit Japan and see the world directly with my own eyes. Not only that, I also had the desire to go to Japan and improve the life of my family. In the Philippines, people have always told me that I can get rich when I go to Japan. In fact, many people have a good impression of Japan. If the mother works in Japan, it seems that the person is rich. So when I got the chance to go to Japan, I immediately started preparing. When I saw the news that Japan was looking for more domestic workers in preparation for the Olympics, I immediately studied Japanese and qualified as a housekeeper. After two years of preparation and waiting, my dream came true. On March 1, 2019, I finally set foot on Japanese land. I felt like I lived in a dreamland, and every day was a lot of fun.

However, the day I fear most has arrived. I was in a situation where I could have lost my job and returned to my home country. My employer suddenly implemented a new policy of not renewing contracts if we didn't pass the exam. Colleagues and I became scared, anxious and stressed, and began to think about how to stay in this country. It's not so easy to get home in the middle of a contract that I thought was three years. We waited for two years before we went to Japan. By then, we haven't recovered everything we've spent. We were finally paying off our debt (working in Japan for 1 year and 8 months). (Before coming to Japan) We studied hard to pass the interview. It was a big bet for us. Because there was no guarantee that you would pass the interview and be hired. When I finally came to Japan, it was this way that we were waiting for. My dream of living a good life gradually collapsed. What will happen to the life of a Filipino family who relies on me? Not only did my dreams break, but so did the dreams of my whole family. Especially at this time of the pandemic. The unemployment rate is high in the Philippines and we cannot work properly. Several businesses have been closed. One of them was the company my brother worked for. The same goes for my mother's small shop, which went bankrupt due to a pandemic. I'm the only one who works, so I'm the only one they can count on.

I resigned to find another company that could continue my visa and decided to do my best again with hope. The company I changed to was worker-friendly and I thought my life would be better. What we are looking for is a fair and realistic job. Unlike Nichii Gakkan, where it's easy to get rid of workers, the company you're planning to change to will promise us a decent salary and will help you get a specific skill visa. By changing jobs, I thought that I could eliminate the stress I experienced at Nichii Gakkan. But all our hopes have been shattered. We didn't know that only a limited number of companies within the National Strategic Special Zone could change jobs. Our visas are supposed to work for only 6 companies. We first learned of this fact at the Immigration Bureau. We were applying for a change to a new visa and it was rejected so we were asking for the reason at the Immigration Bureau. At the same time, more than 30 Filipinos working at Nichii Gakkan gathered at the Immigration Bureau. They are all people who are in the same situation as us. Some of them, like us, were retired for fear of losing their jobs and were forced to look for another company. No one knew that our visa was tied to Nichii Gakkan and that we could only change jobs to a specific company. But my biggest surprise was why the people at the company resigned us even though they knew about visa restrictions. Why didn't they tell me the specific situation of our visa? Why didn't they explain that important information before signing the employment contract? Why did they let us just retire, even though they could have predicted what would happen to us after retirement? Many questions remained in our minds.

Nichii Gakkan started to stop renewing employees around August last year. The background may be the deterioration of the company's management due to the spread of the corona infection. When a company's management leans, the first thing they fire is staff who are easily cut off. We are not disposable workers. We have the right to exercise. My dream has collapsed since my visa change application was rejected. I lost the hope of starting again and living my life. All my little savings are gone. I paid a lawyer to apply for a visa change, paid rent, and paid for other living expenses, and I ran out of money. It's natural because I can't work and I don't have any income. However, new hope was born by meeting an NPO called POSSE and the Sougou Support Union, which is a labor union. POSSE is a non-profit organization that aims to help anyone in need of labor problems. We are fighting together with the union "Comprehensive Support Union", which we joined in the introduction of POSSE, to protect our human rights and our rights as workers. We are continuing collective bargaining in confrontation with one of the largest companies here in Japan. Through collective bargaining, we have questioned the company's policies and argued that it violates the law regarding the treatment of workers and unpaid wages at the company. We believe the company has unpaid wages. This is because the company does not pay wages for time such as preparatory actions before starting work. We aim to win our workers' rights by allowing Nichii Gakkan to admit unpaid wages.

The union is taking action to make Nichii Gakkan take responsibility for Filipino workers. We are also fighting for other workers in the same situation. Therefore, we would like to increase the cooperation from many people and workers. If you have similar problems, let's fight together. Domestic workers working in other companies are also welcome. Also, if you think this problem is serious, please spread it to as many people as possible.

Isang Pilipina Housekeeper laban kay Nichii Gakkan

Nagsimula akong mangarap na makapunta sa Japan noong ako ay bata pa. Nalaman ko ang tungkol sa bansang Japan dahil sa panonood ko ng mga anime. Nagustuhan ko agad ang mayamang kultura, mataas na antas ng teknolohiya, magandang kalikasan at may mapayapang pamumuhay ng mga mamamayan. Habang ako ay nagkakaedad ay mas lalo kong nakikilala ang bansang Japan at ang uri ng pamumuhay dito kaya mas lalo kong ninais na makarating. Bukod sa aking pagnanais na makamit ang aking pangarap na makita ng personal ang lugar at makasalamuha ang mga tao sa bansang ito, pumasok din sa aking isipan na maaring umunlad ang antas ng pamumuhay ko at ng aking pamilya kapag ako ay nakarating sa bansang Japan. Mataas ang tingin ng mga Plipino sa bansang ito sapagkat noon pa man, lagi kong naririnig na kapag nakapag Japan ka yayaman ka. Kapag sinabi na nagtatrabaho ang nanay mo sa Japan, mayaman kayo. Ganoon ang impresyon ng mga Pilipino sa bansang Japan.

Kung kaya`t ng dumating ang isang oportunidad na matagal ko nang inaantay ay agad kong hinanda ang aking sarili upang sa gayon ay paniguradong makakapunta ako sa Japan. Nang mapanood ko ang anunsyo sa telebisyon na ang bansang Japan ay naghahanap ng maraming housekeeper upang paghahanda sa darating na Olympics, ako ay agad na nag aral ng lenguahe ng bansang Japan at nag aral at kumuha ng mga sertipiko sa pagiging housekeeper. Makalipas ang dalawang taong paghahanda at paghihintay na makapunta sa Japan natupad na nga rin ang aking pinakahintay. Taong 2019, Marso 1 ako ay unang nakatapak sa lupain ng bansang Japan. Dream come true ika nga. Habang ako ay nabubuhay at nagtatrabaho sa bansang aking pinapangarap, naging napakasaya ang bawat araw. Para ang ako ay nananaginip. Napupuntahan ko ang mga lugar na sa anime ko lang noon nakikita. Naririnig ko ang mga tao na nagsasalita na para bang ako ay nanonood ng anime sa telebisyon.

Subalit dumating ang araw na pinaka kinakatakutan ko. Ang araw kung saan ano mang oras ay mawalan ako ng trabaho at mapabalik sa pilipinas. Ipinatupad ng aking pinagtatrabahuang kompanya ang bagong polisiya na kapag hindi nakapasa sa mga pagsusulit ay hindi na muli pang ipagpapatuloy ang kontrata. Kung kaya ako at ang aking mga kasamahan sa trabaho ay natakot, nag-alala, nastress at nagsimulang mag isip ng paraan kung paano mapapahaba pa ang pananatili naming sa bansang ito. Hindi kami makakapayag na mapapauwi ng ganun ganun na lang na hindi naming matatapos ang kontrata na inaakala naming na 3 taon. Hindi pa kami nakakabawi sa lahat ng aming mga pinuhunang pinansya, pagod at sakripisyo. Kaya nakaisip kami na maghanap ng ibang kompanya na maari kaming tanggapin at ituloy ang aming pagtatrabaho. Kung amin susumahin, sa 2 taon naming paghihintay, lahat ng ginastos naming ay hindi pa naming nababawi. Halos kakatapos pa lang naming bayaran ang aming mga utang. Yung mga panahon na hirap kami makatulog dahil kailangan naming mag aral ng mabuti upang makapasa sa interview. Sumugal kami dahil noong gumastos kami para sa aming pag-aaral at para sa lahat ng dokumentong kailangan naming ay wala pa ring kasiguraduhan na kami ay makakapasa sa interview at matatangap sa trabaho. Tapos ganito lang ang mangyayari sa amin pag dating naming dito sa Japan. Unti unting gumuho ang aking mga pangarap na magkaron ng maayos at magandang buhay. Oo, naging masaya ako dahil nakarating ako sa bansang ito at naranasan ko ang mga bagay na sa anime ko lang nakikita, subalit paano naman ang pamilya kong umaasa sa akin sa Pilipinas, Hindi lang pangarap ko ang nasira kundi pati na rin ang pangarap ng bawat miyembro ng aking pamilya para sa akin at ganun na rin para sa kanila. Lalo na sa panahong ito na mayroon pandemya. Hindi makapagtrabaho ng maayos sa Pilipinas dahil sa kawalan ng trabaho. Napahinto at nagsara ang ilang mga negosyo at isa na rito ang kompanya na pinagtatrabahuhan ng mga kapatid ko. Ganun na rin ang maliit na tindahan ng akin ina na kanyang isinara sapagkat nalugi na dahil sa pandemya. Sila ay umaasa sa akin dahil ako ang tanging merong trabaho.

Noon ako ay nagresign sa trabaho dahil nais kong makahanap ng mas maayos na kompanya na maaaring magpatuloy ng aking visa, nabuhayan ako ng pag-asa. Inakala ko na mas magiging maayos na ang buhay ko dahil ang kompanyang ito ay may mabuting puso para sa mga trabahador. Patas at totoong trabaho ang nais ipagawa sa amin. Hindi katulad ng Nichii Gakkan na puro pag-aaral ang nais ipagawa sa amin at kapag hindi nakapasa ay patatalsikin na lang ng basta basta. Ang bagong kompanyang ito ay magbibigay sa amin ang oportunidad na makatanggap ng maayos na sweldo at matulungan din kami na makapasa sa isang pagsusulit na maaring makatulong sa amin upang mabigyan ng mas magandang uri ng visa. (Special Skilled Worker Visa)

Kaya maraming benepisyo ang aming maaring matanggap kapag kami ay lumipat at mawawala na ang stress na aming nararasan sa aming dating kompanya. Subalit lahat ng aming pag asa ay nawala ng madeny ng immigration ang ginawa naming aplikasyon ng bagong visa. Hindi naming alam na bawal pala na lumipat kami sa ibang kompanya na hindi sakop ng Special Strategic Zone na nakasaad sa limitasyon ng amin visa. Na ang aming visa pala ay hindi maaring makapag trabaho bukod sa anim na kompanya dito sa Japan. Ang mga impormasyon na ito ay amin lamang nalaman nung kami nagresign na at napatawag na sa immigration upang mapaliwanag sa amin ang dahilan kung bakit nadeny ang aming visa. Mahigit 30 Pilipino mula sa Nichii Gakkan ang sa aking estimasyon ang naroon. Lahat kami ay nalagay sa parehong sitwasyon. Ang iba ay talagang hindi na tinuloy ang kontrata, ang iba ay natakot din na mawalan ng trabaho kaya napilitang magresign at humanap din ng panibagong kompanya. Ang iba naman ay na stress na sa ginagawang pamamalakad ng aming kompanya at lahat kami ay hindi alam na bawal pala ang aming ginawang pagreresign dahil ang aming visa ay nakadikit sa Nichii Gakkan at hindi maaring lumipat ng ibang kompanya.

Subalit ang malaking pagtataka ko lang, bakit nila kami hinayaang magresign kung alam nila na ganun pala ang patakaran. Bakit hindi nila sinabi sa amin ang totoong katayuan ng amin visa. Bakit hindi man lamang nila ipinaliwanag ang mga importanteng impormasyon na iyon bago nila kami pinapirma ng kontrata. Maraming katanungan sa aming mga isip ang tunay na dahil kung bakit nila hinayaan na mangyari iyon kung alam naman nila na bawal at alam nila ang mangyayari. Sinimulant nilang hindi ipagpatuloy ang kontrata ng mga empleyado mulang nung nakaraang taon mga bandang Agosto. Maaring sa kadahilanang nalulugi na ang kompanya na epekto ng pandemya ng corona. Ganun talaga, kapag ang kompanya ay nalulugi ang una nilang tinatanggal ay ang mga tauhan na para bang isang bagay na madali lang itapon. Hindi kami mga disposable na gamit at meron kaming mga karapatan na dapat naming matamasa. Mula ng nadeny ang aming visa ay gumuho ang aking pangarap. Nawalan ng pag-asa na makabawi at makaahon sa buhay. Lahat ng aking kaunting naipon ay napunta lang sa wala. Pinambayad naming sa abogado upang kami ay matulungan sa visa, nagbayad kami sa bagong nirerentahang bahay. Nagbabayad kami sa buwanang renta at mga bayarin sa kuryente, gas, tubig, internet at pagkain. Walang pumapasok na pera, puro palabas dahil hindi kami makapag trabaho.

Hanggang sa nabigyan kami ng bagong pag asa ng makilala naming ang NPO sa pangalang POSSE at ang Sougou Support Union, ay isang unyon ng manggagawa. Sila ay isang non government organization na may layuning tumulong sa mga nagkakaproblema sa trabaho mapa ano pa mang lahi. Nakikipaglaban kami kasama ng unyon na "Sougou Support Union", na sinalihan namin sa pagpapakilala ng POSSE, upang malutas ang aming mga karapatan pang tao at sa pagtatrabaho.Kami ang humaharap at nakikipag diskusyon laban sa isa sa napakalaking kompanya dito sa Japan. Nagkakaroon kami ng pagkakataon na kwestyunin ang kanilang mga naging patakaran at ang pinapatunayan na may mga nilabag silang batas pagdating sa pagtrato sa kanilang mga manggagawa at kakulangan sa sweldo. Naniniwala kami na ang Nichii may mga hindi silang binabayaran na oras. Yung mga oras na ang aming mga ginagawa ay parte ng amin trabaho na labas sa regular na oras ng trabaho ay hindi nila binabayaran. Kaya isa ito sa mga layunin naming na mapatunayan upang sa gayon ay aming makuha ang aming mga karapatan.

Ako at ang iba ko pang mga kasamahan pati na rin ang Union ay nagsasalita para idiin at panagutan ng Nichii Gakkan ang kanilang responsibilidad. Lumalaban kami para sa din sa ibang manggagawa na may kaparehong sitwasyon. At dahil diyan ay nais naming madagdagan ang aming suporta mula sa maraming tao at mga manggagawa.
Kung meron kayong kaparehong problema, labanan natin ito ng magkakasama. Kung sa inyong opinyon ang problemang ito ay seryoso, maari lamang na inyo itong ikalat sa mas marami pang tao hanggat maari.