15. Street shamisen in Athens last day (En/Fr/Gr/中/한/日)

2023年7月3日 17:14

In English

After seeing the family off, I decided to take the day off to run various errands.

First, I took all my heavy coins and headed to a Chinese restaurant.

When I walked around in Athens in proper style, people on the street would call out
"You are beautiful!" or whistle at me,
I enjoyed saying "Thank you!" or "I know!" in return, and laughing each other.

When they called out to me, there was no strange feeling like wanting to be friends, but rather a pure "bravo!", and "Have a nice day!".
It was very refreshing to see them pass by in such a fresh way.

Whenever they praised my shamisen, they would say various word
"Amazing", "You are talented / quality person", etc.

As a human being, I was very happy to hear all of their words.
Anyway, Greece is heartwarming.

And when I got to the Chinese restaurant, had fried rice and dumplings, and were getting ready to coin,

they said,
"You can relax and think of it as home forever!"
and they offered me a mandarin orange.

I was relaxed as if I had gone back to my parents' house.

With a smile we closed the deal, and when I told them that I would be leaving for London in about two days, they kindly sent me off, saying, "Come again for sure."

Since my friend's birthday was also during our stay in London, I bought birthday goods, washed all of my clothes and started to pack a bit for our visit, and finished the day.

The day before my flight, I went out for my last Shamisen shift.

For some time now, I have made it a habit to clean (konmari) the place where I sit first, and on this day, I sat down after making it shiny and clean.

Crowds gathered, people shared the event on social media, and I became friends with the middle and high school students.

Some people even cheered us on from their cars.

The video of Athens that I have posted on Youtube was also given to me by someone who saw it.

Then on this day, too, someone asked me,
"Are you from Japan?"

She was with a girl of about elementary school age, and said they were just traveling from the south of France.

"Do you play all the time?"

"Today is my last day, but I wanted Europeans to hear the shamisen. If someone doesn't, the tradition will die out."

I was talking to her, she said

"Please come and visit us in the south of France!
I'll contact you again later. Good luck!"

So far my plan is decided in few days.
London, Switzerland, Hungary, the south of France, and Egypt.

And this conversation would later lead me to a big concert in the south of France, but I had no idea at the time that this would happen.

As I was playing again, George, a Greek who loves shamisen and speaks Japanese, who came yesterday, came again today, and after listening to a few songs, he gave me a 20€ bill.

"Thank you!"
And then I played a few more songs,

"20€ is not enough. We have to pay for someone as talented as you."

He changed the 20€ to 50€.

Fifty euros is equivalent to 8,000 Japanese yen.

I was so grateful that I almost cried.

After that, as I was playing again, an old man who looked like a homeless man approached me.

I thought to myself, "I'm not going to give him my tip..."

But he smiled and gave me a tip.

An elderly couple on a trip to Greece said

"Arigato!" in Japanese and gave me a tip and candy.

As I was putting away my instrument at the end of the show, this guy who looked like little dangerous, Sean Paul with sunglasses, tattoos, and a leather jacket, had been listening in the distance, came up to me.

"I'm not going to give you my tip..." Again I was thinking.

But he said
"You are amazing" and gave me a tip.

I was the only one who was nervous, and the people of Greece and those who traveled there were all kind people who loved music.

I visited the accessory couple to greet them on my transfer.

When I asked her to let me buy some jewelry, she helped me choose, and we decided on a rose quartz ring from India.

She said,
"Rose quartz will add to the power of the amethyst in your necklace.
Where are we going after this?"

"London, you guys?"

"We're thinking Spain and Italy!"

"I was thinking of going to Spain and Milan too!
Maybe we'll see each other again."

"Finger cross! We'll see you again, I wish you luck."

"We're always together with this ring.
I wish you all the best of luck."

We hugged and I left the office that had taken such good care of us.

I saw
"Live your myth with Greece"
on the wall on the way home and thanked Greece for giving me so many miracles.

The next day I checked out of the inn and headed for the airport.

The shamisen was disassembled, packed, and ready to go.

It was a nice sunny day and the bus driver helped me with my luggage as I arrived and looked for the counter.

Everyone I asked told me different numbers, so I went around and around several times until I finally arrived at the counter and tried to check in.

But his next words froze me in my tracks.

"It looks like you bought tickets for a month in advance."

I had traveled many times to many places, but this was the first mistake I had ever made.

"Wow! That's a lie!" I exclaimed in Japanese.

"Don't worry, you can go to London..."
I was comforted. Greeks are always so kind.

There was no lodging, no tickets, and the ticket for the day was 1000€.

My mind went blank, but I was strangely convinced that the trouble in Greece was not over yet.

After all, I spent the night on the airport sofa and made a crash landing in Paris, even though I was supposed to go to London.

In French

J'utilise un logiciel de traduction, je m'excuse donc s'il y a des erreurs ou des impolitesses.

Après avoir raccompagné la famille, j'ai décidé de prendre ma journée pour faire diverses courses.

Tout d'abord, j'ai pris toutes mes grosses pièces de monnaie et je me suis rendue dans un restaurant chinois.

Lorsque je me promenais dans Athènes dans un style approprié, les gens dans la rue m'appelaient "Tu es belle !" ou me sifflaient, j'aimais bien répondre "Merci !" ou "Je sais !" en retour, et rire les uns des autres.

Lorsqu'ils m'interpellaient, il n'y avait pas de sentiment étrange comme celui de vouloir devenir amis, mais plutôt un pur "bravo" et "Bonne journée".

Chaque fois qu'ils faisaient l'éloge de mon shamisen, ils prononçaient divers mots : " étonnant ", " vous êtes une personne talentueuse et de qualité ", etc. En tant qu'être humain, j'étais très heureux d'entendre tous ces mots. En tant qu'être humain, j'étais très heureux d'entendre tous ces mots. En tout cas, la Grèce fait chaud au cœur.

Lorsque je suis arrivé au restaurant chinois, que j'ai mangé du riz frit et des boulettes, et que je me préparais à jouer, ils m'ont dit : "Tu peux te détendre et te reposer,

ils m'ont dit : "Vous pouvez vous détendre et penser que c'est chez vous pour toujours !" et ils m'ont offert une mandarine.

J'étais détendue comme si j'étais retournée chez mes parents.

C'est avec un sourire que nous avons conclu l'affaire, et lorsque je leur ai dit que je partirais pour Londres dans environ deux jours, ils m'ont gentiment renvoyée en me disant : "Revenez, c'est sûr."

Comme l'anniversaire de mon amie tombait également pendant notre séjour à Londres, j'ai acheté des articles d'anniversaire, lavé tous mes vêtements et commencé à faire quelques valises pour notre visite, et j'ai terminé la journée.

La veille de mon vol, je suis sorti pour mon dernier service de Shamisen.

Depuis quelque temps, j'ai pris l'habitude de nettoyer (konmari) l'endroit où je m'assois en premier, et ce jour-là, je me suis assis après l'avoir rendu brillant et propre.

La foule s'est rassemblée, les gens ont partagé l'événement sur les médias sociaux et je suis devenue amie avec les collégiens et les lycéens.

Certaines personnes nous ont même encouragés depuis leur voiture.

La vidéo d'Athènes que j'ai postée sur Youtube m'a également été donnée par quelqu'un qui l'a vue.

Ce jour-là également, quelqu'un m'a demandé : "Vous venez du Japon ?".

Elle était accompagnée d'une jeune fille d'âge scolaire et m'a dit qu'elles venaient du sud de la France.

"Vous jouez tout le temps ?

"Aujourd'hui, c'est mon dernier jour, mais je voulais que les Européens entendent le shamisen. Si personne ne l'entend, la tradition s'éteindra."

Je lui parlais, elle m'a dit

"Venez nous rendre visite dans le sud de la France ! Je vous recontacterai plus tard. Bonne chance !"

Pour l'instant, mon programme est arrêté dans quelques jours. Londres, la Suisse, la Hongrie, le sud de la France et l'Égypte.

Cette conversation me conduira plus tard à un grand concert dans le sud de la France, mais je n'en avais aucune idée à l'époque.

Alors que je rejouais, George, un Grec qui aime le shamisen et parle japonais, qui était venu hier, est revenu aujourd'hui, et après avoir écouté quelques chansons, il m'a donné un billet de 20 euros.

"Merci ! Puis j'ai joué d'autres morceaux,

"20€, ce n'est pas assez. Nous devons payer pour quelqu'un d'aussi talentueux que vous."

Il a changé les 20 euros en 50 euros.

Cinquante euros équivalent à 8 000 yens japonais.

J'étais tellement reconnaissante que j'ai failli pleurer.

Après cela, alors que je jouais à nouveau, un vieil homme qui ressemblait à un sans-abri s'est approché de moi.

Je me suis dit : "Je ne vais pas lui donner mon pourboire...".

Mais il a souri et m'a donné un pourboire.

Lors d'un voyage en Grèce, un couple de personnes âgées a dit

"Arigato !" en japonais et m'a donné un pourboire et des bonbons.

Alors que je rangeais mon instrument à la fin du concert, un type qui ressemblait à un petit Sean Paul dangereux, avec des lunettes de soleil, des tatouages et une veste en cuir, qui écoutait au loin, s'est approché de moi.

"Je ne vais pas vous donner mon pourboire..." Je me disais encore une fois : "Je ne vais pas vous donner mon pourboire...".

Mais il m'a dit "Vous êtes incroyable" et m'a donné un pourboire.

J'étais la seule à être nerveuse, et les habitants de la Grèce et ceux qui y ont voyagé étaient tous des gens gentils qui aimaient la musique.

J'ai rendu visite au couple accessoire pour les saluer lors de mon transfert.

Lorsque je lui ai demandé de me laisser acheter des bijoux, elle m'a aidée à choisir et nous avons opté pour une bague en quartz rose de l'Inde.

Elle m'a dit : "Le quartz rose renforcera la puissance de l'améthyste de ton collier. Où allons-nous après ça ?"

"Londres, les gars ?"

"On pense à l'Espagne et à l'Italie !"

"Je pensais aller en Espagne et à Milan aussi ! Peut-être qu'on se reverra."

"On croise les doigts ! On se reverra, je vous souhaite bonne chance."

"Nous sommes toujours ensemble avec cette bague. Je vous souhaite bonne chance."

Nous nous sommes serrés dans les bras et j'ai quitté le bureau qui s'était si bien occupé de nous.

Sur le chemin du retour, j'ai vu sur le mur "Vis ton mythe avec la Grèce" et j'ai remercié la Grèce de m'avoir offert tant de miracles.

Le lendemain, j'ai quitté l'auberge pour me rendre à l'aéroport.

Le shamisen était démonté, emballé et prêt à partir.

C'était une belle journée ensoleillée et le chauffeur de bus m'a aidé à porter mes bagages alors que j'arrivais et que je cherchais le comptoir.

Toutes les personnes à qui j'ai posé la question m'ont donné des numéros différents, alors j'ai fait le tour plusieurs fois jusqu'à ce que j'arrive enfin au guichet et que j'essaie de m'enregistrer.

Mais les mots qu'il a prononcés m'ont figé dans mon élan.

"Il semble que vous ayez acheté des billets un mois à l'avance.

J'avais voyagé de nombreuses fois dans de nombreux endroits, mais c'était la première fois que je faisais une erreur.

"Wow ! C'est un mensonge ! m'exclame-je en japonais.

"Ne vous inquiétez pas, vous pouvez aller à Londres..." J'ai été réconforté. Les Grecs sont toujours si gentils.

Il n'y avait pas d'hébergement, pas de billets, et le billet pour la journée coûtait 1000€.

Je n'avais plus la tête à ça, mais j'étais étrangement convaincu que les problèmes en Grèce n'étaient pas encore terminés.

Après tout, j'avais passé la nuit sur le canapé de l'aéroport et j'avais atterri en catastrophe à Paris, alors que je devais me rendre à Londres.

In Greek

Χρησιμοποιώ λογισμικό μετάφρασης, οπότε ζητώ συγγνώμη αν υπάρχουν λάθη ή αγένεια.

Αφού αποχαιρέτησα την οικογένεια, αποφάσισα να πάρω ρεπό για να κάνω διάφορες δουλειές.

Πρώτα, πήρα όλα τα βαριά μου νομίσματα και πήγα σε ένα κινέζικο εστιατόριο.

Όταν περπατούσα στην Αθήνα με το κατάλληλο στυλ, οι άνθρωποι στο δρόμο φώναζαν "Είσαι όμορφη!" ή μου σφύριζαν,μου άρεσε να λέω "Ευχαριστώ!" ή "Το ξέρω!" σε αντάλλαγμα, και να γελάει ο ένας με τον άλλο.

Όταν με φώναζαν, δεν υπήρχε κανένα περίεργο συναίσθημα σαν να ήθελαν να γίνουμε φίλοι, αλλά μάλλον ένα καθαρό "μπράβο!", και "Καλή σας μέρα!".ήταν πολύ αναζωογονητικό να τους βλέπω να περνούν με τόσο φρέσκο τρόπο.

Κάθε φορά που επαινούσαν το shamisen μου, έλεγαν διάφορες λέξεις: "Καταπληκτικός", "Είσαι ταλαντούχος/ποιοτικός άνθρωπος", κ.λπ. Ως άνθρωπος, ήμουν πολύ χαρούμενος που άκουσα όλα τα λόγια τους. Τέλος πάντων, η Ελλάδα είναι συγκινητική.

Και όταν έφτασα στο κινέζικο εστιατόριο, έφαγα τηγανητό ρύζι και ζυμαρικά, και ετοιμαζόμασταν να κόψουμε το νόμισμα,

μου είπαν: "Μπορείς να χαλαρώσεις και να το θεωρείς σπίτι σου για πάντα!" και μου πρόσφεραν ένα μανταρίνι.

Ήμουν χαλαρή σαν να είχα επιστρέψει στο σπίτι των γονιών μου.

Με ένα χαμόγελο κλείσαμε τη συμφωνία, και όταν τους είπα ότι θα έφευγα για το Λονδίνο σε περίπου δύο ημέρες, με έστειλαν ευγενικά, λέγοντας: "Ελάτε ξανά σίγουρα".

Καθώς τα γενέθλια της φίλης μου ήταν επίσης κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο Λονδίνο, αγόρασα προϊόντα γενεθλίων, έπλυνα όλα μου τα ρούχα και άρχισα να πακετάρω λίγο για την επίσκεψή μας, και τελείωσα την ημέρα.

Την ημέρα πριν από την πτήση μου, βγήκα για την τελευταία μου βάρδια Shamisen.

Εδώ και αρκετό καιρό, έχω συνηθίσει να καθαρίζω (konmari) πρώτα το μέρος όπου κάθομαι, και αυτή τη μέρα, κάθισα αφού το έκανα γυαλιστερό και καθαρό.

Συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου, ο κόσμος μοιράστηκε την εκδήλωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έγινα φίλος με τους μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου.

Κάποιοι μας επευφημούσαν ακόμη και από τα αυτοκίνητά τους.

Το βίντεο της Αθήνας που έχω αναρτήσει στο Youtube μου δόθηκε επίσης από κάποιον που το είδε.

Τότε, επίσης, αυτή τη μέρα, κάποιος με ρώτησε: "Είσαι από την Ιαπωνία;".

Ήταν μαζί με ένα κορίτσι περίπου στην ηλικία του δημοτικού σχολείου και είπε ότι μόλις είχαν ταξιδέψει από τη νότια Γαλλία.

"Παίζεις συνέχεια;"

"Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα, αλλά ήθελα οι Ευρωπαίοι να ακούσουν το shamisen. Αν κάποιος δεν το κάνει, η παράδοση θα εκλείψει".

Της μιλούσα και μου είπε...

"Παρακαλώ ελάτε να μας επισκεφτείτε στη νότια Γαλλία! Θα επικοινωνήσω ξανά μαζί σας αργότερα. Καλή τύχη!"

Μέχρι στιγμής το σχέδιό μου έχει αποφασιστεί σε λίγες ημέρες. Λονδίνο, Ελβετία, Ουγγαρία, Νότια Γαλλία και Αίγυπτος.

Και αυτή η συζήτηση θα με οδηγούσε αργότερα σε μια μεγάλη συναυλία στη νότια Γαλλία, αλλά δεν είχα ιδέα εκείνη τη στιγμή ότι αυτό θα συνέβαινε.

Καθώς έπαιζα πάλι, ο Γιώργος, ένας Έλληνας που αγαπάει το shamisen και μιλάει ιαπωνικά, που ήρθε χθες, ήρθε και σήμερα, και αφού άκουσε μερικά τραγούδια, μου έδωσε ένα λογαριασμό 20€.

"Ευχαριστώ!" Και μετά έπαιξα μερικά ακόμα τραγούδια,

"Τα 20€ δεν είναι αρκετά. Πρέπει να πληρώσουμε για κάποιον τόσο ταλαντούχο όσο εσύ".

Άλλαξε τα 20€ σε 50€.

Πενήντα ευρώ ισοδυναμούν με 8.000 ιαπωνικά γεν.

Ήμουν τόσο ευγνώμων που παραλίγο να κλάψω.

Μετά από αυτό, καθώς έπαιζα ξανά, με πλησίασε ένας ηλικιωμένος άνδρας που έμοιαζε με άστεγο.

Σκέφτηκα: "Δεν πρόκειται να του δώσω το φιλοδώρημά μου...".

Αλλά χαμογέλασε και μου έδωσε φιλοδώρημα.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι σε ένα ταξίδι στην Ελλάδα είπε

"Arigato!" στα ιαπωνικά και μου έδωσε φιλοδώρημα και γλυκά.

Καθώς τακτοποιούσα το όργανό μου στο τέλος της συναυλίας, αυτός ο τύπος που έμοιαζε λίγο επικίνδυνος, ο Sean Paul με γυαλιά ηλίου, τατουάζ και δερμάτινο μπουφάν, που είχε ακούσει από μακριά, ήρθε κοντά μου.

"Δεν πρόκειται να σου δώσω το φιλοδώρημά μου...". Και πάλι σκεφτόμουν.

Αλλά εκείνος είπε "Είσαι καταπληκτικός" και μου έδωσε το φιλοδώρημα.

Ήμουν ο μόνος που είχε άγχος, και οι κάτοικοι της Ελλάδας και όσοι ταξίδευαν εκεί ήταν όλοι ευγενικοί άνθρωποι που αγαπούσαν τη μουσική.

Επισκέφτηκα το ζευγάρι των αξεσουάρ για να τους χαιρετήσω κατά τη μεταφορά μου.

Αγκαλιαστήκαμε και έφυγα από το γραφείο που μας είχε φροντίσει τόσο καλά.

Στο δρόμο για το σπίτι είδα στον τοίχο το "Ζήσε το μύθο σου με την Ελλάδα" και ευχαρίστησα την Ελλάδα που μου έδωσε τόσα πολλά θαύματα.

Την επόμενη μέρα έφυγα από το πανδοχείο και κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο.

Το shamisen ήταν αποσυναρμολογημένο, συσκευασμένο και έτοιμο να φύγει.

Ήταν μια ωραία ηλιόλουστη μέρα και ο οδηγός του λεωφορείου με βοήθησε με τις αποσκευές μου καθώς έφτασα και έψαχνα για το γκισέ.

Όλοι όσοι ρώτησα μου είπαν διαφορετικούς αριθμούς, έτσι πήγα γύρω-γύρω αρκετές φορές μέχρι που τελικά έφτασα στο γκισέ και προσπάθησα να κάνω check in.

Αλλά τα επόμενα λόγια του με πάγωσαν.

"Φαίνεται ότι αγοράσατε εισιτήρια για ένα μήνα νωρίτερα".

Είχα ταξιδέψει πολλές φορές σε πολλά μέρη, αλλά αυτό ήταν το πρώτο λάθος που έκανα ποτέ.

"Ουάου! Αυτό είναι ψέμα!" Αναφώνησα στα ιαπωνικά.

"Μην ανησυχείτε, μπορείτε να πάτε στο Λονδίνο...". παρηγορήθηκα. Οι Έλληνες είναι πάντα τόσο ευγενικοί.

Δεν υπήρχε κατάλυμα, δεν υπήρχαν εισιτήρια, και το εισιτήριο για την ημέρα ήταν 1000€.

Το μυαλό μου ήταν κενό, αλλά ήμουν παράξενα πεπεισμένος ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν είχαν τελειώσει ακόμα.

Εξάλλου, πέρασα τη νύχτα στον καναπέ του αεροδρομίου και έκανα αναγκαστική προσγείωση στο Παρίσι, παρόλο που υποτίθεται ότι θα πήγαινα στο Λονδίνο.

In Korean

가족을 배웅한 후 저는 하루를 쉬면서 여러 가지 심부름을 하기로 결정했습니다.

먼저 무거운 동전을 모두 들고 중국 식당으로 향했습니다.

예쁘게 차려입고 아테네 시내를 돌아다니면 길거리 사람들이 "예쁘다!"라고 외치거나 휘파람을 불었고, 나는 "고맙다!", "알아요!"라고 답하며 서로 웃으며 즐거워했다.

그들이 저를 부를 때 친구가 되고 싶다는 이상한 감정이 아니라 순수한 "브라보!", "좋은 하루 되세요!"라고 말하며 지나가는 모습이 매우 상쾌했습니다.

제 샤미센을 칭찬할 때마다 "놀랍다", "재능이 있다 / 좋은 사람이다" 등 다양한 말을 해주셨습니다. 같은 사람으로서 그 모든 말을 들으니 정말 기뻤습니다. 어쨌든 그리스는 따뜻합니다.

중국 식당에 가서 볶음밥과 만두를 먹고 계산할 준비를 하고 있는데,

그들은 "편안히 쉬고 영원히 집이라고 생각하세요!"라고 말하며 귤을 주었어요.

마치 친정에 돌아간 것처럼 편안했습니다.

웃으며 거래를 마무리했고, 이틀 정도 후에 런던으로 떠난다고 말했더니 "꼭 다시 오세요"라며 친절하게 배웅해 주었어요.

런던에 머무는 동안 친구의 생일도 있었기 때문에 생일 선물을 사고 옷을 모두 세탁하고 방문에 필요한 짐을 조금씩 챙기며 하루를 마무리했습니다.

비행 전날, 마지막 샤미센 근무를 하러 나갔습니다.

예전부터 제가 앉는 자리를 먼저 청소(곤마리)하는 습관이 있었는데, 이 날은 반짝반짝 깨끗하게 청소한 후 앉았습니다.

관중들이 모여들었고, 사람들은 소셜 미디어에 이벤트를 공유했으며, 저는 중고등학생들과 친구가 되었습니다.

어떤 사람들은 차에서 우리를 응원하기도 했습니다.

제가 유튜브에 올린 아테네 영상도 이 영상을 보신 분이 보내주신 것입니다.

이 날도 누군가 저에게 "일본에서 오셨어요?"라고 물었습니다.

초등학생 정도 되는 여자아이와 함께 있었는데, 프랑스 남부에서 막 여행 왔다고 했습니다.

"항상 게임을 하나요?"

"오늘이 마지막 날이지만 유럽인들에게 샤미센을 들려주고 싶었어요. 누군가 듣지 않으면 전통이 사라질 테니까요."

제가 그녀에게 말했더니 그녀가 말했습니다.

"프랑스 남부에 있는 저희를 꼭 방문해주세요! 나중에 다시 연락할게요. 행운을 빕니다!"

지금까지 제 계획은 며칠 안에 결정됩니다. 런던, 스위스, 헝가리, 프랑스 남부, 이집트.

그리고 이 대화는 나중에 프랑스 남부에서 큰 콘서트로 이어졌지만, 당시에는 이런 일이 일어날 줄은 전혀 몰랐어요.

제가 다시 연주를 하고 있는데 어제 왔던 샤미센을 좋아하고 일본어를 할 줄 아는 그리스인 조지가 오늘도 찾아와서 몇 곡을 듣고는 20유로짜리 지폐를 건네주었습니다.

"고마워요!" 그리고 몇 곡을 더 연주했습니다,

"20유로는 충분하지 않아요. 당신처럼 재능 있는 사람을 위해 돈을 지불해야 합니다."라고 말했습니다.

그는 20유로를 50유로로 바꿨어요.

50유로는 한화로 8,000원에 해당합니다.

너무 고마워서 눈물이 날 뻔했어요.

그 후 다시 게임을 하고 있는데 노숙자처럼 보이는 한 노인이 다가왔습니다.

저는 속으로 "팁을 안 줄 건데..."라고 생각했어요.

하지만 그는 미소를 지으며 팁을 주었습니다.

그리스 여행 중이던 한 노부부가 이렇게 말했습니다.

"아리가토!"라고 일본어로 말하며 팁과 사탕을 주셨어요.

공연이 끝나고 악기를 치우고 있는데 선글라스에 문신을 하고 가죽 재킷을 입은 조금 위험해 보이는 숀 폴이라는 남자가 저 멀리서 듣고 있던 저에게 다가왔습니다.

"팁은 안 줄 건데..." 저는 다시 생각했습니다.

하지만 그는 "당신은 대단해요"라고 말하며 팁을 주었습니다.

긴장한 건 저뿐이었고 그리스 사람들과 그곳을 여행하는 사람들은 모두 음악을 사랑하는 친절한 사람들이었어요.

저는 환승하는 길에 액세서리 부부를 찾아가 인사를 드렸어요.

제가 보석을 사게 해달라고 부탁하자 그녀는 제가 고르는 것을 도와주었고, 인도산 로즈 쿼츠 반지를 고르기로 결정했습니다.

그녀는 "로즈 쿼츠가 목걸이에 있는 자수정의 힘을 더할 거라고 했어요. 이걸로 어디로 갈까요?"

"런던이요?"

"스페인과 이탈리아를 생각하고 있어요!"

"나도 스페인과 밀라노에 갈까 생각 중이었어요! 또 만나게 될지도 모르죠."

"핑거 크로스! 또 보자, 행운을 빌게."

"우리는 이 반지와 함께 항상 함께할 거예요. 행운을 빌어요."

우리는 포옹을 하고 우리를 잘 돌봐준 사무실을 떠났습니다.

집으로 돌아오는 길에 벽에 걸린 "그리스와 함께 신화를 살아보세요"라는 문구를 보고 많은 기적을 선물해준 그리스에 감사했습니다.

다음날 저는 여관에서 체크아웃을 하고 공항으로 향했습니다.

샤미센을 분해하고 포장해서 바로 떠날 준비를 마쳤습니다.

화창한 날이라 버스 기사가 짐을 들고 카운터를 찾는 데 도움을 주었습니다.

물어보는 사람마다 다른 번호를 알려줘서 몇 번이나 돌아다니다가 겨우 카운터에 도착해 체크인을 하려고 했어요.

하지만 그의 다음 말에 제 발걸음이 멈췄어요.

"한 달 전에 미리 티켓을 예매하신 것 같네요."

여러 곳을 여러 번 여행했지만 이런 실수는 처음이었어요.

"와우! 거짓말이네요!" 저는 일본어로 외쳤습니다.

"걱정하지 마세요, 런던에 갈 수 있어요..." 나는 위로를 받았다. 그리스인들은 항상 친절합니다.

숙소도, 표도 없었고 그날의 티켓은 1000 유로였습니다.

머릿속이 하얘졌지만 이상하게도 그리스에서의 문제가 아직 끝나지 않았다는 확신이 들었습니다.

결국 저는 공항 소파에서 하룻밤을 보내고 런던으로 가야 했음에도 불구하고 파리에 불시착했습니다.

In Chinese

使用翻译软件翻译，如果有任何错误或不礼貌的地方，请原谅。

送走家人后，我决定放假一天，去办各种事情。

首先，我带着我所有沉重的硬币，去了一家中国餐馆。

当我以适当的方式在雅典走动时，街上的人们会喊 "你真漂亮！"或对我吹口哨，我很喜欢说 "谢谢！"或 "我知道！"作为回报，并互相笑着。

当他们叫我的时候，没有那种想做朋友的奇怪感觉，而是纯粹的 "好极了！"，"祝你今天过得愉快！"。

每当他们称赞我的三味线时，他们会说各种词 "了不起"，"你是有才华的/高质量的人"，等等。作为一个人，我很高兴听到他们所有的话。无论如何，希腊是令人感动的。

当我到了中餐馆，吃了炒饭和饺子，准备投币的时候、

他们说："你可以放松一下，把这里当成永远的家！"他们给我一个柑橘。

我很放松，仿佛回到了我父母的家里。

我们微笑着完成了交易，当我告诉他们我将在大约两天后离开去伦敦时，他们亲切地送我离开，说："一定要再来"。

由于我朋友的生日也在我们在伦敦逗留期间，我买了生日用品，洗了所有的衣服，并开始为我们的访问收拾一下，结束了这一天的行程。

在我飞行的前一天，我出去做最后一次三味线的工作。

一段时间以来，我已经养成了先清洁（konmari）我坐的地方的习惯，这一天，我在把它弄得光亮干净后坐下来。

人群聚集，人们在社交媒体上分享这一活动，我与初中和高中学生成为朋友。

一些人甚至从他们的车里为我们加油。

我在Youtube上发布的雅典的视频也是看到的人给我的。

然后在这一天，也有人问我："你来自日本吗？"

她和一个大约小学年龄的女孩在一起，说他们刚从法国南部旅行过来。

"你一直在玩吗？"

"今天是我的最后一天，但我想让欧洲人听到三味线。如果有人不这样做，这个传统就会消亡。"

我在和她交谈时，她说

"请到法国南部来拜访我们吧! 我以后会再联系你。祝你好运！"

到目前为止，我的计划已在几天内决定。伦敦、瑞士、匈牙利、法国南部和埃及。

而这次谈话后来导致了我在法国南部的一场大型音乐会，但我当时并不知道会发生这种情况。

当我再次演奏时，乔治，一个喜欢三味线并会说日语的希腊人，昨天来过，今天又来了，听了几首歌后，他给了我一张20欧元的账单。

"谢谢你！" 然后我又弹了几首、

"20欧元是不够的。我们必须为像你这样有才华的人付费。"

他把20欧元换成了50欧元。

50欧元相当于8,000日元。

我非常感激，几乎要哭了。

之后，当我再次演奏时，一个看起来像流浪汉的老人向我走来。

我心想："我不会给他小费的......"

但他笑了笑，给了我小费。

一对去希腊旅行的老年夫妇说

"Arigato！"用日语说，并给了我小费和糖果。

当我在演出结束后收起我的乐器时，这个看起来像小危，戴着太阳镜、有纹身、穿着皮夹克的肖恩-保罗，一直在远处听着，走到我面前。

"我不打算给你小费......" 我又一次在想。

但他说 "你真了不起"，并给了我小费。

我是唯一一个紧张的人，希腊的人民和在那里旅行的人都是热爱音乐的善良的人。

我在转场时拜访了那对访问学者夫妇，向他们问好。

当我要求她让我买一些珠宝时，她帮我选择，我们决定买一个来自印度的玫瑰石英戒指。

她说："玫瑰石英会增加你项链上紫水晶的力量。这之后我们要去哪里？"

"伦敦，你们呢？"

"我们在考虑西班牙和意大利！"

"我也在考虑去西班牙和米兰! 也许我们会再见到对方。"

"指日可待! 我们会再见到你的，祝你好运。"

"有了这枚戒指，我们永远在一起。我祝愿你一切顺利。"

我们拥抱了一下，我离开了这个对我们照顾有加的办公室。

我在回家的路上看到了墙上的 "和希腊一起活出你的神话"，感谢希腊给了我这么多奇迹。

第二天，我退了旅馆，前往机场。

三味线被拆开，打包，准备出发。

那是一个阳光明媚的日子，巴士司机帮我拿着行李，我到达后寻找柜台。

我问的每个人都告诉我不同的号码，所以我绕了好几圈，直到最后到达柜台，想办理入住手续。

但他接下来的话让我愣住了。

"看来你提前买了一个月的票。"

我曾多次到许多地方旅行，但这是我犯的第一个错误。

"哇！这是个谎言！" 我用日语惊呼。

"别担心，你可以去伦敦......" 我得到了安慰。希腊人总是那么善良。

没有住宿，没有票，一天的票价是1000欧元。

我的大脑一片空白，但我奇怪地相信，希腊的麻烦还没有结束。

毕竟，我在机场的沙发上过了一夜，并在巴黎迫降，尽管我本来是要去伦敦的。

In Japanese

ファミリーを見送ったあと、その日三味線は休みいろんな用事を済ませることにした。

まずは重いコインを全て持ち出し中華料理屋へ向かう。

アテネでちゃんとおしゃれをして歩くと、道ゆく人が「You are beautiful!」と声をかけたり口笛を鳴らしてくれて、
「Thank you!」とか「I know!」と返してみんなで笑ったりしたのが楽しかった。

声をかけてくれるときも仲良くなりたいみたいな変な感じはなく、純粋にブラボー！Have a nice day!と爽やかな感じで通り過ぎていくのがとても清々しい。

三味線を褒めるにしても、Amazing,、You are talented、quality person、などいろんな言葉をくれて人間としてどの言葉も嬉しかった。
とにかくギリシャは温かい。

そして中華屋に着いてチャーハン餃子を食べ、コインの準備をしていると
「いつまでも家だと思ってくつろいでていいよ！」
とみかんを出してくれた。

実家に帰ったかのようにしばしわたしはのんびりしていた。

笑顔で私たちは取引を終え、あと2日くらいでロンドンに行くんだと伝えると「また絶対来てね」と優しく見送ってくれた。

ロンドン滞在中には友達の誕生日もあるためバースデーグッズを買い、お邪魔するからにはと思って衣類の全てを洗濯し、少し荷造りをはじめてその日は終えた。

フライトの前日、三味線の最終出勤に出かけた。

いつからか、わたしはまず自分が座る場所を掃除（コンマリ）することが習慣になっていて、この日もピカピカにしてから座った。

人だかりができたり、みんなSNSでシェアしてくれたり、中高生たちとも仲良くなった。

車から応援してくれる人もいる。

わたしがYoutubeにあげているアテネの動画も、見てくれた人がくれたものである。

するとこの日も、
「日本の方ですか？」と声をかけてくれた人がいた。

小学生くらいの女の子と一緒にいて、南仏から旅行に来ているところだという。

「ずっと弾いてるんですか？」

「今日が最終日なんですけど、ヨーロッパの人に三味線を聞いて欲しいなと思って。誰かがやらないと、伝統が途絶えてしまうから」

と話していたら、

「ぜひ南仏にも遊びに来てください！あとからまた連絡しますね。がんばってね」

と言ってくれた。

ここまででわたしはロンドン、スイス、ハンガリー、南仏、エジプトに行くことが決定した。

さらにこの会話がのちに南フランスでの大々的なコンサートにつながるのだが、そんなことになるとはこのときわたしは予想もしていない。

そしてまた弾いていると、昨日も来てくれた三味線好きで日本語も話せるギリシャ人のジョージさんが今日も来てくれて、数曲聞いた後、20€のお札を入れてくれた。

「ありがとう！」
とさらに数曲弾くと、

「20€じゃ足りない。僕たちは、あなたのような才能のある人にはお金を払わなくてはいけない」

と言って、20€を50€に替えた。

50€なんて、日本円だと8000円とかになるのだ。

わたしはなんだかありがたくて泣きそうになってしまった。

そのあとまた弾いていると、目の前にホームレスのようなおじいさんが近づいてきた。

「わたしのチップはやらんぞ…」

と思っていたら、その人は笑顔でわたしにチップを入れていった。

ギリシャ旅行中の老夫婦は

「アリガト！」

と日本語で言いながらチップと飴をくれた。

最後楽器を片付けていたら、ずっと遠くで聞いていたサングラスにタトゥーに革ジャンのショーンポールのようないかついいかにもやばそうなやつが近づいてきて、またもや

「わたしのチップはやらんぞ…」
と身構えていたら、

「You are amazing」
とチップをくれた。

身構えていたのなんてわたしだけで、ギリシャの人々、ギリシャを旅する人々はみんな音楽を愛する優しい人たちだった。

異動の挨拶に、アクセサリーカップルのもとを訪れた。

何かアクセサリーを買わせて、と言うと一緒に選んでくれて、インドからきたローズクオーツの指輪にすることにした。

「ローズクオーツはあなたのネックレスのアメジストのパワーをさらに高めてくれるよ。
このあとはどこに行くの？」

「ロンドンの予定、あなたたちは？」

「スペイン、イタリアのあたりを考えてる！」

「わたしもスペインとミラノに行きたいと思ってた！
また会えるかもしれないね」

「Finger cross! わたしたちはきっとまた会えるよ、あなたの幸運を祈ってる」

「この指輪があったらいつも一緒にいれるね。わたしもあなたたちの幸運を祈ってる」

わたしたちはハグして、お世話になった職場をあとにした。

帰り道の壁に
「Live your myth with Greece」と書いてあって、たくさんの奇跡をくれたギリシャに感謝した。

次の日宿をチェックアウトし、空港に向かった。

三味線も分解して詰め込み、準備万端である。

快晴で気持ちよく、バスの人が荷物を手伝ってくれたりしながら辿り着き、カウンターを探す。

聞く人聞く人皆違う番号を言うから何度もぐるぐるし、ようやくカウンターに着いてチェックインしようとする。

しかし、次の言葉にわたしは凍りついた。

「あなたが買ったのは、一ヶ月先のチケットみたいだね」

いろんな場所に何度も旅行してきたが、一度も経験したことがない、初めてのミスだった。

「うわあ！嘘だ！」
と日本語で叫び、

「Don't worry, you can go to London...」
と慰められた。

どこまでもギリシャ人は優しい。

宿はないしチケットはないし、当日のチケットは10万円だった。
頭が真っ白になりながら、ギリシャトラブルはまだ終わっていなかったのかと妙に納得した自分もいた。

結局このあとわたしは空港のソファで一晩過ごし、
ロンドンに行くはずだったのにパリに不時着することになる。